Baharım TUTUŞ

Yakında 19 olacağım.Yaşıtlarım ya da benden yaşça büyük insanlar çok umutlu olmasalar bile her sabah kalkıp en ağır işlerde belki de en ağır sağlık sorunlarda bir yaşamaya çalışıyorlar.Her zaman hayran kaldım.Çünkü sağlıklı olmam ve genç olmama rağmen sabah uyanmak istemiyorum.Belki yapabileceğim bir şeyler var beni bekleyen ama hiçbir şey yapmak istemiyorum.Yaparken bile içimde bir huzursuzluk hissi var.Herkesin azda olsa dayanağı olan bir nokta vardır.Benim annem çok iyi biridir.Beni aç bırakmadı sefalet içinde bırakmadı.Ama onunla bile aidiyet hissi huzurlu hissedemiyorum.Aynı şekilde diğer insan ilişkilerindede eninde sonunda odamda kendimleyim.Aslında hep böyle.Gelecekte belki sıradan bir işçi belki bir memur olacağım bilemiyorum ama pekte geleceğe dair bir umudum yok.Çocukken yaşadığım birkaç travmatik durum oldu.Bazen bunlar beni arada üzmeye devam ediyor ama sonra bu üzüntünün gerçek hayatta bir karşılığı olduğunu göremedim.Kimse sizin ne yaşadığınızı umursamıyor tabii istisnalar vardır birçoğu onlara ne verecebileceğinizle ilgileniyor. Ya da hayat size daha şefkatli kollarını açmıyor ben bundan güç bile alamadım.